Na parroquia fradense de Galegos atopamos o pazo do mesmo nome. Construído no século XVII, o seu escudo mostra as armas dalgunhas das estirpes galegas máis poderosas (Mosquera, Montenegro, Andrade…). Unha efeméride deixa ben clara a importancia deste inmoble. En 1690 a raíña Mariana de Neoburgo, segunda muller de Carlos II, durmiu neste pazo e así quedou inscrito nun lintel da casa:

“En 15 de Abril de 1690 durmiu nesta casa a Raíña Ntra. Sra Dona Mariana de Neoburgo, muller do rei Ntro. Sr. D. Carlos 2º, vindo da Coruña en Romaxe a Ntro San Apóstol Santiago. Sendo donos desta Casa D. Antonio Mosquera Pimentel Riva de Neira casado con Dona Baltasara Antonia de Luna Lovera e Valladares. Ad Majorem Del Gloriam.”

Aínda que hoxe pertence a unha orde relixiosa (de aí que tamén se coñeza popularmente como o Pazo das Monxas),

É unha Fraga que no seu día pertencía a propiedade do Pazo de Galegos, ten un arroio e está moi ben conservada. Coñéceselle como o Bosque Animado de Frades.

A igrexa de San Martiño foi levantada como veciña dun castro do que nada queda. O edificio, impecable e cunhas tumbas polo menos curiosas, é barroco do século XVIII, erguido en cachotería con reforzos de perpiaños; todo o conxunto sufriu modificacións posteriores que lle imprimiron un aspecto moi singular, nos muros norte e sur levantáronse dous notables retablos feitos en pedra.

Gafoi é unha das doce parroquias de Frades que se localiza ao sur deste municipio, xa lindando co concello do Pino.

Atópase moi cerquiña do río Tambre ao seu paso por Ponte Carreira, lugar tamén desta parroquia. Gafoi foi antigamente un cruzamento de camiños. Por unha banda viña o que desde Arzúa dirixíase á Coruña e outro que viña do oeste desde Santiago e dirixíase a terras do interior.

Aquí, en Gafoi, existe un dos templos máis antigos deste concello xa que nos imos a unha orixe románico probable do século XII. Trátase da igrexa de Santa Mariña de Gafoi.  

A primeira vista está que a igrexa de Gafoi sufriu numerosas transformacións pero isto non impediu que se conserven algúns trazos románicos. Trátase dunha igrexa dunha nave onde o máis destacado poderémolo ver na súa portada románica composta de dúas arquivoltas con molduras e billetes apoiadas en dous pares de columnas cilíndricas con capiteis decorados con curiosas figuras zoomorfas, antropomorfas e vexetais.

Tamén poderemos ver unha cruz celta de pedra actualmente sobre o atrio que probablemente adornase a parte superior do remate do testeiro. A fachada é coroada por unha gran espadana de dobre campanario que polo seu estilo parece ben moderno, do mesmo xeito que os pináculos con bolardos dos laterais. Tan só uns metros cara ao NON está unha lomba de 358 m denominada Ou Alto onde se asintan os restos dun asentamento castrexo coñecido como Castro de Carballeira, aínda que del xa nada  poderemos ver xa que é empregado como campo de cultivo.

Este espazo natural situado en Campoduro, na parroquia de Céltigos, ten como característica máis bela o muíño e a canle completamente limpa e acondicionado que chega ata el. Este muíño foi completamente restaurado e ten todas as súas partes orixinais, o que permite o seu uso durante a tempada de choivas (realmente pódese moer). Ten paredes de cachotería, excepto os marcos das portas, Ademais, para o seu acceso conta cun precioso camiño de pedra e unha fotoxénico ponte de madeira que cruza o río Maruzo. Igualmente, graciosa é a fervenza que forma a auga malgastada polo muíño no seu estado de inactividade.